Dominee Klaus-Peter Edinger

SHUUZ: Dr. Edinger, u werkt al vijf en een half jaar voor de Evangelische Kerk - Duitse taal in Harare, de hoofdstad van Zimbabwe. Hoe zou u de kerk daar willen beschrijven?

Edinger: Onze protestantse gemeente - Duitse taal probeert met succes een gemeente te vormen over alle culturele grenzen heen. We zijn vergaand multicultureel, slechts ongeveer 15 tot 20 procent van de leden zijn Duitsers. Wij zijn vooral interessant voor de Afrikaanse Lutheranen omdat wij de enigen zijn die hun kerkelijk werk in het engels uitvoeren. Ook ons directiecomité is op gelijkheid samengesteld, er zijn altijd vertegenwoordigers uit Afrika bij betrokken.

SHUUZ: Wat waren uw persoonlijke motieven om na 15 jaar parochiedienst in Neustadt-Mußbach, een wijndorp aan de Weinstrasse, met uw gezin de sprong naar Afrika te wagen?

Edinger: Nadat ik in de jaren 90 al enkele jaren in Afrika was geweest, had ik altijd overwogen om terug te keren. De baan die mij zes jaar geleden in Harare werd aangeboden was dus ideaal voor mij. De taakverdeling - 50 procent gemeenschapswerk en 50 procent academische scholing - was ook een ideale combinatie die voor mij extra gecreëerd is.

SHUUZ: Zimbabwe wordt beschouwd als één van de armste landen in Afrika....

Edinger: Nog niet zo lang geleden was Zimbabwe een van de rijkste landen in Afrika. Sinds de millenniumwisseling is dit volledig veranderd. Het begon met het feit dat de blanke boeren onder dwang werden onteigend, gemarteld en deels zelfs gedood door de soldaten en oorlogsveteranen. Als gevolg daarvan viel ook de productiviteit van het land weg, waaronder de toenmalige belangrijkste export van tabak.

SHUUZ: Wat is de situatie met betrekking tot de productie van huishoudtextiel en schoenen?

Edinger: Leden van de gemeenschap die werkzaam zijn in de textielindustrie vertelden me dat de lokale industrie bijna volledig verwoest was. De belangrijkste trigger waren de goedkope massa-importen uit China waarmee het land overspoeld werd. Daarvoor was er ook een lokale textielindustrie.

SHUUZ: Is er een markt voor tweedehands textiel in Zimbabwe?

Edinger: Ik weet dat veel vrouwen uit Harare die onder het bestaansniveau leven regelmatig de bus naar Mozambique nemen en daar hele balen gewikkelde tweedehands kleding kopen. Er is mij meerdere malen verteld dat de goederen uit Nigeria naar Mozambique komen en ik vermoed dat ze oorspronkelijk uit Duitsland komen. Met de aangekochte tweedehands goederen bereiken de Zimbabwaanse vrouwen in hun thuisland weer ongeveer twee keer zoveel als ze eerder hebben geïnvesteerd in vlooienmarkten en bazaars. Een groot aantal vrouwen in het land leeft hiervan en voedt hun gezin met succes. De vlooienmarkten voor de handel in gebruikt textiel en schoenen uit Duitsland en andere landen, hebben zich ontwikkeld tot een bloeiende economische sector op zich.

SHUUZ: Heeft de invoer van tweedehandsgoederen, waaronder schoenen, een negatieve impact op de lokale industrie?

Edinger: Nee, hetzelfde geldt voor schoenen als voor textiel: er is geen eigen Zimbabwaanse industrie. Omdat de goedkope nieuwe goederen uit China niet als bijzonder duurzaam worden beschouwd, zijn de geïmporteerde gebruikte goederen erg populair en worden veel gekocht.

SHUUZ: Wat zou er gebeuren als de aanvoer van tweedehands producten in Zimbabwe plotseling zou stoppen?

Edinger: Dan zouden de inkomensmogelijkheden van veel mensen naar nul dalen. Ook zouden veel mensen daar zich geen redelijke kleding of schoenen kunnen veroorloven zonder de invoer van gebruikt textiel. Als alternatief zou er bijvoorbeeld nog steeds het goed zijn, dat in Zuid-Afrika wordt vervaardigd, maar dat echter voor de mensen in Zimbabwe is, dat slechts een fractie van wat Zuid-Afrikanen te verdienen hebben, onbetaalbaar is.

SHUUZ: Wat vinden mensen in Zimbabwe van gebruikte kleding en schoenen?

Edinger: Mensen houden van deze stoffen. Ze kleden zich graag goed en zien er graag leuk uit. Net als vroeger in Duitsland, dragen ze hun allerbeste kledingstukken voor kerkdiensten.

SHUUZ: Kijkt u uit naar uw terugkeer naar Zimbabwe?

Edinger: Ik ben altijd van mening geweest dat men niet alleen solidariteit moet prediken, maar ook moet leven. Aan de ene kant wil ik mijn kerk daar niet achterlaten in stormachtige tijden zoals deze - er komen zeer omstreden verkiezingen aan -, aan de andere kant wil ik mijn werk, dat ik daar zes jaar geleden begonnen ben graag nog met drie jaar kan verlengen.